doorzetting...

iets wat jullie zullen nodig hebben om dit allemaal te lezen :-)

De gordijnen willen open doen, je staart er naar,

het blijft donker!

Douchen, en uitgeput in slaap vallen!

tv afzetten, bewegende beelden zijn te vermoeiend!

mensen praten, je vat de woorden niet

jij praat, zinnen met gaten, woorden zoek

niks meer denken, totaal afwezig!

pijn, waar niet

fysieke handelingen putten je geest uit!

totaal op!

je ogen sluiten, geen gedachten meer!

niets meer te willen, je lichaam beslist!

Zo was het, maart, nu 9 jaar geleden

na 23 jaar werken waarvan 20 in hetzelfde bedrijf

waarvan 15 jaar met pijn en vermoeidheid

15 jaar doorbijten en over je grenzen gaan

(met talloze overuren)

alles geven! jaren lang!

en plots niets meer!

niets meer kunnen!

niets meer zijn!

enkel een hoopje passieve ellende!

het verdict:
 cvs/me, fibromyalgie, spasmofilie, overgoten met burn-out

Dagen, weken, maanden

bed en zetel!

leven is nu slapen!

ogen dichthouden, apatisch zijn,

iets eten, zo vermoeiend

ouders komen het hoognodige doen in huis

ogen dichtknijpen, hun bewegingen zijn te uitputtend

ze fluisteren, ik hoor het, zintuigen zijn overprikkeld

Na meerdere maanden

eindelijk!

eindelijk dat beetje kracht

om terug op te bouwen wat ooit eens een leven was

Buiten komen en twee huizen ver wandelen, heen en terug,

uitputtingsslaap

10 minuten huishouden, uitputtingsslaap
de slappe lach, uitputtingsslaap

nooit s morgens douchen want dan is er geen energie over voor iets anders

Dagen, weken, maanden, jaren gaan voorbij

met telkens een beetje vooruitgang, wat extra winst

en zo bouw ik kracht en uithouding op,
probeer ik angsten te overwinnen,

op eigen tempo, stap voor stap

letterlijk ook

De eerste drie jaar zijn de slechtste,

de beste 2012 en 2013,

ik 'gooi' me in het leven (nu en dan),

geniet van het eenvoudige, maak uitstappen,

alleen of in gezelschap

s avonds komt de beloning:

ellendig en/of misselijk door de oververmoeidheid,

geestelijk k.o.,

soms dagen nodig om te bekomen
en letterlijk niks kunnen doen

Maar ik maak mezelf wijs dat het goed gaat

want zo voelt het als ik op stap ben, ik voel me leven

toen kon ik niks en nu wel, dus...

 

Ik wil doorzetten
en verder opbouwen aan m'n kunnen!

ik wil weer zijn als ooit!

ik wil beleven!

ik wil zoveel!

ik wil...!

ik heb niks te willen!

2014 voelt alsof ik die voorbije twee jaar te ver ben gegaan

 k word op m'n plaats gezet en moet een stap terug nemen
van het weinige dat ik al deed 



 

Wandelen is het minst pijnlijk en wat ik het best kan,

(gelukkig moet het ook van kiné en dokter)

wel binnen de perken wat afstand betreft
 Toch voelt wandelen soms als rondlopen met een loodzware mantel,
krachteloos en met moeite vooruit geraken,
maar gelukkig zijn deze dagen al in de minderheid :-)

Zitten is wrikken en draaien,
een pijnloze houding moeilijk te vinden
na een paar uur voelt m'n lichaam gebroken

Het blijft wikken en wegen tussen beweging en rust

(beweging om niet vast te roesten, rust om uitputting te voorkomen)

Rust en stilte die ook zo nodig is voor de geest, 

een geest waar vaak nog een mist van afwezigheid over hangt,
die verbazend genoeg afziet van fysieke handelingen.

t Is stil in huis,

muziek is te vermoeiend tijdens het huishouden of computerbezigheden.

Soms speelt er zich een pingpong-wedstrijd af in m'n hoofd tijdens een gesprek

woorden kaatsen heen en weer

ik moet me hard concentreren om de woorden te vangen

Maar k laat me niet kennen, wil deelnemen aan het leven

Voor een uitstapje vul ik m'n denkbeeldig rugzakje

met alle energie, moed en concentratie die te vinden is
en bijt door 

dan is het genieten, leef en beleef, lach en babbel,

slorp alle indrukken op

niks aan de hand zou je denken

naarmate de uren vorderen raakt m'n overlevingspakket stilaan leeg,

voel ik oververmoeidheid op kousenvoeten aan komen,
ebt de concentratie weg, word ik meer afwezig.

Enthousiast zijn, lachen, babbelen, rondlopen,
onderweg zijn, veel zien, emoties van anderen,
alles eist z'n tol

Je kan het je moeilijk inbeelden als je me ziet,

'je ziet er toch gezond uit'

'rond lopen kan ze wel, maar werken...'

hoor ik via via wat 'het werk' denkt

en dat denken vast ook anderen

ze snappen het niet

me zorgen maken in wat anderen denken heb ik afgeleerd

het vreet alleen energie

ze doen maar

 De kleur en stand van m'n ogen verraden hoe ik me voel,

volgens m'n moeder,

de dokter knikt instemmend,

ik kijk, zie niks raar

(al valt dat laatste te betwisten natuurlijk :-) )

Maar ça va, het gaat goed hé, naar mijn normen,

ik geniet, geniet ten volle van alles wat kan

(een grasveld vol madeliefjes, een roodborstje, een eekhoorntje,

de vlinders en bijtjes, koetjes (jawel hé), landschappen, de zee, lieve mensen)

k ben tevreden,  t kan slechter,

veel slechter, weet ik uit ondervinding ;-)

oké, hier en daar sluipt er een dag binnen waar ik dit alles verwens,

de pijnen, de angsten, de vermoeidheid,...

maar me er aan ergeren en wild om me heen slaan helpt toch niets

Aanvaarden, doseren, foert zeggen

(afwisselend met een korreltje bitterheid of veel onverschilligheid)

het lukt me verbazend goed

Trots op mezelf om ook hier door te bijten,

(net zoals ik 15 jaar op m'n werk door moest bijten)

om te zijn teruggekomen,

het mag.

M'n kinesist gebruikt me,

als goede voorbeeld voor lotgenoten,

ik hoor het graag :-)