donderdag 5 maart 2015

doorzetting...

iets wat jullie zullen nodig hebben om dit allemaal te lezen :-)

De gordijnen willen open doen, je staart er naar,
het blijft donker!
Douchen, en uitgeput in slaap vallen!
tv afzetten, bewegende beelden zijn te vermoeiend!
mensen praten, je vat de woorden niet
jij praat, zinnen met gaten, woorden zoek
niks meer denken, totaal afwezig!
pijn, waar niet
fysieke handelingen putten je geest uit!
totaal op!
je ogen sluiten, geen gedachten meer!
niets meer te willen, je lichaam beslist!

Zo was het, maart, nu 9 jaar geleden
na 23 jaar werken waarvan 20 in hetzelfde bedrijf
waarvan 15 jaar met pijn en vermoeidheid
15 jaar doorbijten en over je grenzen gaan
(met talloze overuren)
alles geven! jaren lang!
en plots niets meer!
niets meer kunnen!
niets meer zijn!
enkel een hoopje passieve ellende!
het verdict:
 cvs/me, fibromyalgie, spasmofilie, overgoten met burn-out


Dagen, weken, maanden
bed en zetel!
leven is nu slapen!
ogen dichthouden, apatisch zijn,
iets eten, zo vermoeiend
ouders komen het hoognodige doen in huis
ogen dichtknijpen, hun bewegingen zijn te uitputtend
ze fluisteren, ik hoor het, zintuigen zijn overprikkeld

Na meerdere maanden
eindelijk!
eindelijk dat beetje kracht
om terug op te bouwen wat ooit eens een leven was
Buiten komen en twee huizen ver wandelen, heen en terug,
uitputtingsslaap
10 minuten huishouden, uitputtingsslaap
de slappe lach, uitputtingsslaap
nooit s morgens douchen want dan is er geen energie over voor iets anders

Dagen, weken, maanden, jaren gaan voorbij
met telkens een beetje vooruitgang, wat extra winst
en zo bouw ik kracht en uithouding op,
probeer ik angsten te overwinnen,
op eigen tempo, stap voor stap
letterlijk ook


De eerste drie jaar zijn de slechtste,
de beste 2012 en 2013,
ik 'gooi' me in het leven (nu en dan),
geniet van het eenvoudige, maak uitstappen,
alleen of in gezelschap
s avonds komt de beloning:
ellendig en/of misselijk door de oververmoeidheid,
geestelijk k.o.,
soms dagen nodig om te bekomen
en letterlijk niks kunnen doen
Maar ik maak mezelf wijs dat het goed gaat
want zo voelt het als ik op stap ben, ik voel me leven
toen kon ik niks en nu wel, dus...
 

Ik wil doorzetten
en verder opbouwen aan m'n kunnen!
ik wil weer zijn als ooit!
ik wil beleven!
ik wil zoveel!
ik wil...!
ik heb niks te willen!
2014 voelt alsof ik die voorbije twee jaar te ver ben gegaan
 k word op m'n plaats gezet en moet een stap terug nemen
van het weinige dat ik al deed 



 
Wandelen is het minst pijnlijk en wat ik het best kan,
(gelukkig moet het ook van kiné en dokter)
wel binnen de perken wat afstand betreft
 Toch voelt wandelen soms als rondlopen met een loodzware mantel,
krachteloos en met moeite vooruit geraken,
maar gelukkig zijn deze dagen al in de minderheid :-)
Zitten is wrikken en draaien,
een pijnloze houding moeilijk te vinden
na een paar uur voelt m'n lichaam gebroken
Het blijft wikken en wegen tussen beweging en rust
(beweging om niet vast te roesten, rust om uitputting te voorkomen)
Rust en stilte die ook zo nodig is voor de geest, 
een geest waar vaak nog een mist van afwezigheid over hangt,
die verbazend genoeg afziet van fysieke handelingen.
t Is stil in huis,
muziek is te vermoeiend tijdens het huishouden of computerbezigheden.
Soms speelt er zich een pingpong-wedstrijd af in m'n hoofd tijdens een gesprek
woorden kaatsen heen en weer
ik moet me hard concentreren om de woorden te vangen

Maar k laat me niet kennen, wil deelnemen aan het leven
Voor een uitstapje vul ik m'n denkbeeldig rugzakje
met alle energie, moed en concentratie die te vinden is
en bijt door 
dan is het genieten, leef en beleef, lach en babbel,
slorp alle indrukken op
niks aan de hand zou je denken
naarmate de uren vorderen raakt m'n overlevingspakket stilaan leeg,
voel ik oververmoeidheid op kousenvoeten aan komen,
ebt de concentratie weg, word ik meer afwezig.
Enthousiast zijn, lachen, babbelen, rondlopen,
onderweg zijn, veel zien, emoties van anderen,
alles eist z'n tol



Je kan het je moeilijk inbeelden als je me ziet,
'je ziet er toch gezond uit'
'rond lopen kan ze wel, maar werken...'
hoor ik via via wat 'het werk' denkt
en dat denken vast ook anderen
ze snappen het niet
me zorgen maken in wat anderen denken heb ik afgeleerd
het vreet alleen energie
ze doen maar
 De kleur en stand van m'n ogen verraden hoe ik me voel,
volgens m'n moeder,
de dokter knikt instemmend,
ik kijk, zie niks raar
(al valt dat laatste te betwisten natuurlijk :-) )

Maar ça va, het gaat goed hé, naar mijn normen,
ik geniet, geniet ten volle van alles wat kan
(een grasveld vol madeliefjes, een roodborstje, een eekhoorntje,
de vlinders en bijtjes, koetjes (jawel hé), landschappen, de zee, lieve mensen)
k ben tevreden,  t kan slechter,
veel slechter, weet ik uit ondervinding ;-)
oké, hier en daar sluipt er een dag binnen waar ik dit alles verwens,
de pijnen, de angsten, de vermoeidheid,...
maar me er aan ergeren en wild om me heen slaan helpt toch niets
Aanvaarden, doseren, foert zeggen
(afwisselend met een korreltje bitterheid of veel onverschilligheid)
het lukt me verbazend goed
Trots op mezelf om ook hier door te bijten,
(net zoals ik 15 jaar op m'n werk door moest bijten)
om te zijn teruggekomen,
het mag.
M'n kinesist gebruikt me,
als goede voorbeeld voor lotgenoten,
ik hoor het graag :-)



69 opmerkingen:

  1. ... je kinesist heeft gelijk Anneke, hoe je t hier onder woorden brengt... sjapoo !! ... het zegt àlles, heel t verhaal... het constant balanceren tssn léven en (be)rusten, het onbegrip... pakkend en raak geschreven, ik herken mezelf erin én jammer genoeg ook mn dochter... Ook nu val ik stil, kortsluiting door de vele emoties die je woorden losmaken. Hou je goed en laat ons nog vaak genieten van de kleine dingen die je zo mooi op foto vastlegt en deelt. T beste An :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. jij en je dochter ook? er zijn er veel te veel
      en voor zo'n jonge mensen dubbel zo erg
      verzorg jullie, ga niet over die grens en leg de lat zeker niet te hoog
      succes! x

      Verwijderen
  2. Knap geschreven An.
    Zoveel herkenbaar ook al is de situatie anders, zoveel gevoel hetzelfde.
    Alle goeds voor jou..!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ja vaak zijn veel dingen herkenbaar al is de ziekte anders
      hou moed Marjolijn

      Verwijderen
  3. Moet ik zeker een paar keer lezen voor 'k het begrijp daardoor voel ik me ook onmachtig om iets zinnigs te zeggen Sorry ik kan niet beter en dat verdien je zeker !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ohhhh an, ik begrijp je van a tot z,
    als patient van ME snap ik precies wat dit met j e doet,
    hou vol, het komt goed, alleen het kan nog effe duren,

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gossemikke An wat een strijd! In de loop der jaren heb je geleerd wat je kan én niet kan, maar je grens niet overgaan is heel moeilijk. Je hebt het mooi verwoordt, sterkte meid!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. er zullen weinig mensen het zo duidelijk onder woorden kunnen brengen ook dat is al een kunst, maar ik neem wel heel diep mijn pet voor je af.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. t heeft wat tijd gekost om het niet verward te laten klinken :-) dankjewel x

      Verwijderen
  7. Lieve fotorantje..
    Blijf doen wat je doet (voor zover mogelijk).. en blijf vooral wie je bent! Met al je gebreken blijf je uniek.. een enig mens!
    Groetjesss!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. bedankt Mizz - jaja enkel mezelf zijn, nog iemand anders zijn is veel te vermoeiend haha

      Verwijderen
  8. En mega-lieve-knuffel, Antje..., omdat 'k je zo graag heb...
    En virtueel een pakketje energie, moed en concentratie...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dit hakt er in en ik zie en voel de zware moeilijke jaren van het gevecht tegen de zwaartekracht. Alhoewel ik van school alle medewerking kreeg, daar bofte ik bij. Bij mij is het na 10 jaar bijna over als ik me aan 'mijn' ritme houd. Hopelijk kom jij ook zo ver, ik zal voor je duimen en je woordkeuze is zo mooi en zo vreselijk begrijpend. Je moed heb je nog, dat bewijst deze tekst, daar is echt MOED en KRACHT voor nodig. Een dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. wat goed Marjolein dat het bij jou bijna over is, ben ik heel blij om
      blijven doseren hé!

      Verwijderen
  10. Bewonderswaardig hoe jij hierover schrijft, Fotorantje. Maar je hart eens luchten kan deugd doen. Ik wens je echt alle kracht toe om te blijven doorbijten en voort te kunnen genieten van alle kleine dingen die je op je weg tegen komt. Wat anderen daarover denken en vooral wat ze op het werk denken is niet belangrijk. Je moet voor jezelf zorgen. Al de rest is bijzaak.
    Hoewel mijn situatie niet vergelijkbaar is, weet ik intussen ook wat het is om plots niet meer behoorlijk te kunnen functioneren. Maar er is een spreekwoord dat zegt : als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
    Groetjes !

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. inderdaad, het moet maar zoals het gaat, zo leef ik
      anders maar zeker niet minder wat jij allemaal hebt gehad, integendeel
      we blijven beiden bijten hé :-)

      Verwijderen
  11. Als buitenstaander kun je niet beseffen hoe het is .... Het is goed om het eens te horen en over na te denken er even stil bij blijven staan.
    Je bent een heel moedig iemand An en ik heb grote bewondering voor jou.
    Een heel lieve knuffel en heel veel moed in je onderweg en blijf vooral genieten van de kleine dingen die je tegenkomt

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Antje ik weet geen woorden groot genoeg om mijn bewondering weer te geven voor jou doorzettingsvermogen. En vatten hoe jij je voelt is moeilijk als je zelf die pijn en onmacht niet kent. Maar je hebt het zo diepzinnig onder woorden gebracht dat ik niet anders kan dan stilletjes een traantje weg pinken en nog eens diep over je woorden na te denken. Als de dagen voor jou mild zijn dan gaan we eens naar 't Keun zoals zo lang geleden beloofd is !!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. oeie Magda dat is ook de bedoeling niet, er zijn veel ergere dingen, ik kan nog op wandel gaan hé, ik geniet en leef
      t is vaak lastig maar ook dat geraak je gewoon, t is gewoon een deel van mij
      ja hopelijk dit jaar eens naar het zwin en het fameuze keun :-)

      Verwijderen
  13. Lieve An ,
    Dit treft me zo diep , het is zo herkenbaar ! is iedere dag een gevecht !
    Zoals jij hiermee omgaat dat getuigt van heel veel moed , maar ... zo ken
    ik jou .
    Niet opgeven, altijd toch maar proberen, wat ook de gevolgen zullen zijn die
    je zo goed kent , ik bewonder jou echt .
    Lieve An, ik stuur je een mega dikke " bewonderingsknuffel " xxxx
    Nikita xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nikita jij kan het ook, echt waar!
      alles begint met aanvaarden, ook dat je je leven moet aanpassen en je daar niet aan ergeren
      buiten komen is zo belangrijk!

      Verwijderen
  14. Mooi verwoord An. Zelfs herkenbaar voor mensen zonder fibromyalgie,die zich door andere ziektes iedere dag bewust zijn van hun lichaam. xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ja Ingrid, heel vaak herkenbaar al zijn het andere ziektes
      jij doet dat ook goed!

      Verwijderen
  15. Het dringt nu pas tot mij door... maart 2006 was blijkbaar ook voor jou een mijlpaal...

    Trots op jou!!!! XXX

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. mij al langer, dat 2006 een slecht jaar was voor jou en nog enkele
      heel vreemd
      trots op elkaar :-)
      je beseft het niet maar het komt door jou! je geeft me vaak de kracht door hoe jij door het leven stapt met alles wat er gebeurd is, je blijft sprankelen :-)

      Verwijderen
    2. Mo gow zeg... ik zit hier met tranen in mijn ogen!!! Zooo blij met je woorden, hartverwarmend!!!! En ja, trots op elkaar!!!! Zeker weten!!!!

      Verwijderen
  16. Heerlijke herinnering trouwens, die foto's ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Een dikke knuffel An, desondanks alles ben je toch heel dikwijls een lichtpuntje voor vele mensen.
    Weet je nog dat ik je blogje ooit vergeleek met de vroegere "Bond zonder naam" spreuken ?
    Blijf je ding doen, je bent heel moedig op je eigen manier, dat verdient veel respect

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dankjewel
      ja dat weet ik nog , k voelde mij toen wel erg oud om een of andere reden haha

      Verwijderen
  18. heel moedig om zo over jezelf te schrijven An....

    je bent een "voorbeeldig" iemand en dat siert je..

    groeten

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dankjewel
      wie weet kan het mensen helpen die nu in die eerste fase zitten...

      Verwijderen
  19. Hoi An.

    Zoveel pijn en moeheid vergt zoveel energie ( die je vaak niet hebt) om mee te leven.
    Nooit spontaan iets kunnen, omdat je niet weet hoe je morgen bent, zelfs niet het volgende uur.
    Als maar voelen hoe je lichaam zich tegen je keert.
    Een dikke knuffel voor jou.
    Kleine woorden en gebaren kunnen soms net even iemand een klein steuntje geven.

    Groettie van Patricia.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. jij spreekt duidelijk uit ervaring, ik voel het, verzorg je goed, dikke knuffel terug

      Verwijderen
  20. 21-1-2009 - sindsdien naar ons beste kunnen gaan we weer door, stapje voor stapje..... wat moeten we anders.................
    Blijven luisteren naar je lichaam, al zegt de wereld om je heen anders.... en blijven sprankelen.
    Big Hug....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. jij ook al stap voor stap, maar je kan het! op eigen tempo en zeker de lat hoog genoeg leggen om er vlot onderdoor te kunnen, dikke hug terug

      Verwijderen
  21. Foto trukage is toch speciaal. Voor mij zijn de schaduwen het beste.

    Groetjes,
    Filip

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. geen trucage, maar het decor van een tv-programma geweest :-)

      Verwijderen
  22. Ik wou het morgen lezen, maar na de twee zinnetjes ben ik blijven lezen tot het helemaal uit was. Je doet me beseffen hoe gelukkig ik mag zijn dat het lot mij zo gunstig heeft bedeeld. Uw rake tekst wordt dan nog steeds zo knap overgoten met prachtige foto's! Dank u!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. daarom dat je een goede gezondheid nooit op het spel mag zetten voor je job
      niks is belangrijker dan je gezondheid

      Verwijderen
  23. Respect fotorantje! Uw tekst greep me aan, echt waar. Vreselijk als zoiets je overkomt maar je gaat er verdorie moedig mee om, met vallen en opstaan. X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. bedankt Bea
      zelfs in het begin een paar keer letterlijk dat vallen ;-)
      maar als je zo kan doorbijten om te blijven werken, kan je nu ook doorbijten om te aanvaarden en je leven aan te passen, denk ik dan

      Verwijderen
  24. Volgens mij had ik al gereageerd maar zag mijn reactie niet staan.
    Blijf denk ik weer hangen op de digitale snelweg ,)
    Je verhaal mooi verwoord verdiend alle bewondering hoe je hiermee omgaat Ann.
    Heftig ! XXX
    Sterkte en een fijne zondag


    BeantwoordenVerwijderen
  25. Bewondering An, dat is wat bij mij boven komt
    het doorzettings vermogen om het te doen
    er uit te halen wat er in zit.
    je bent een groot voorbeeld voor veel mensen
    het zijn meestal de gezonde mensen die klagen.
    Bedankt voor voor alle mooie dingen die jij hier laat zien.
    en wens je het beste en een knuffel
    liefs een groetje Christiene.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Je dappere strijd, heel goed verwoord!

    BeantwoordenVerwijderen
  27. rené vanoirbeek10 mrt 2015, 16:12:00

    ...het zijn dingen die verlichting brengen lieve An, altijd goede moed blijven hebben al is het niet makkelijk...
    groetjes van rené

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Zo knap dat je dit zo onder woorden kan brengen Anneke.
    Ik weet ook wat je bedoeld dat je ophoud met wat andere mensen denken als ze je wel zien lopen maar zegt niet te kunnen werken. Men wil nog steeds iets "fysieks" zien zodat ze kunnen zien dat je niet kan werken. Geweldig zoals je dit omschrijft en weet je, ik begrijp het ook echt.

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Zo gaat dat.. 1 stap vooruit, 2 stappen terug. Stilstand is achteruitgang ...

    'Wandelen voelt als lopen met een loodzware mantel', zó herkenbaar! Alsof er draadjes lood door je spieren geweven zijn.

    Maar we gaan door, er is nog veel om van te genieten :-)
    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. bedankt voor je bezoek Ria
      jij weet er blijkbaar ook alles van
      goede moed en blijf genieten van wat kan

      Verwijderen
  30. Heel mooi verwoord , ik ben er even stil van!
    En ik begrijp het.

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Wat een vreselijk verhaal. Het overkomt je maar.
    Begrip!
    En respect.
    Nooit opgeven, blijven terug krabbelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  32. Ik las dit verhaal en het greep me aan.
    Wat een krachtige vrouw ben je.
    Zo mooi jouw blogjes en hoe je weer geniet van de dingen.
    Petje af, het was, is niet niks wat je dan overkomt.

    Lieve groet,
    Hilly

    BeantwoordenVerwijderen

leuk dat je op bezoek kwam!
bedankt om te reageren!