uitputting omarmen

Vlakke paden lijken bergen,

een dag voelt als een week zonder slaap,

doodmoe ontwaken...

Woorden wegen als lood

in geest en hersenen

die constant schreeuwen om stilte,
stilte...

Vrede nemen met wat is,

 de uitputting omarmen

en berusten...

proberen... 

de magie van maggie

Maggie steekt stokken in de wielen zo op het einde van het jaar

Maggie is geen bouillonblokje

Maggie is de minister van volksgezondheid

Maggie haar eindejaarskadootje is geen magie
het is er eentje die voor lotgenoten en ik kan tellen

want er zal niks meer te tellen vallen in onze portemonnee

door haar beslissing om fibromyalgie en cvs/me patienten

geen 60 kinesistbehandelingen in het jaar meer te gunnen

Wij die het zo nodig hebben kunnen vanaf 1 januari de volledige pot betalen

als we meer dan 18 behandelingen willen

Weet dat ik en velen met mij iedere week een behandeling hebben

Oké we genezen er niet van maar t helpt ons wel om een beetje te functioneren,

om soepel genoeg te zijn voor onze dagdagelijkse dingen,
om een wandeling te maken, ...

De schrik zit er natuurlijk in dat ik terug zo slecht word als in het begin

maar we zullen doorbijten, desnoods in een boterham minder

Maggie is een dokter

Maggie is een dokter die er niks van snapt

Maggie ontneemt ons iets noodzakelijks, alsof het om een luxe-artikel gaat;

de dieptemassages om betonnen spieren beetje soepel te maken,

de behandeling van ontstoken schouderpezen, of wat dan ook

t zal nu allemaal met een kusje op de pijnlijke plaats of met moederkeszalf moeten beteren

twee open brieven aan Maggie, om een beetje een idee te hebben hoe noodzakelijk het is: https://svannieuwenhove.wordpress.com/tag/gezondheidszorg/

(opent vanzelf in nieuwe pagina)

moed houden

Moed houden, eenvoudig voortgaan,

als je kunt.

En als je niet kunt, niet meer kunt,

wachten,

of uitrusten bij een vriend,

als die er is.

En, als die er niet is,

tóch wachten, – dan maar alleen – wachten tot het weer gaat:

straks.

www

no de wuppe

Een paar dagen aan zee,

eens goed uitwaaien,

t was leuk, heel leuk zelfs

en je zou eigenlijk wel eens een volledige week willen gaan,

denk je die eerste dag,

want het is genieten om eens ergens anders op wandel te zijn

Maar...

ja daar is die vervelende maar

Op de helft van m'n verblijf,

zijnde na 1 dag en half ben ik al helemaal leeg, op, ellendig

zeg maar 'gin roste klute weird zien'

En ik die al gans de zomer dacht dat het goed ging

en ik zeker weer eens een langere uitstap aankon

Denken  ja, denken dat ik alles kan, daar ben ik heel goed in :-)

Dus de tweede volledige dag dat ik van de zee geniet

zit ik op m'n kamertje,

gelukkig koos  ik een kamer met zicht op zee, zie ik nog iets

Maar een deel van m'n plannen 'woaren dus no de wuppe'

Natuurlijk geef ik mij niet zomaar gewonnen.

Ik probeer een korte wandeling,

k sleep mij voort,

van bankje tot bankje.

Verder forceren zou heel dom zijn voel ik

al zou ik wel willen,

maar er bij neer vallen 't is gin avanse'

net zo min als mij er druk in maken

het lost niks op hé

t is wat het is, en t is dus bijna niks...

Bankje zitten en op bed liggen, zooo saai

M'n dromen over buitenlandse citytrips,

ahwel hé die heb ik mooi meegestuurd met de golven en de wind

k Zal al blij zijn als ik nog eens twee dagen zee aankan

kluizenaar

Geestelijke oververmoeidheid
(nee niet depressief)
t Komt en gaat, onverwachts.
Enkele weken geen woorden willen en kunnen horen.

Denken (al is het maar wat die dag te eten) is als een zware bergbeklimming.
Hoofd op slot!
Op automatisch piloot de natuur opzoeken
Het is niet alleen een cliché dat de natuur helend is
het is gewoon pure waarheid!
De enige plaats die draaglijk is (uitgezonderd van m'n eigen nestje)

Stilaan vind ik m'n geestelijke adem terug

Opnieuw wat beter luisteren naar lichaam en geest
Hoe vreemd het ook klinkt,
asociaal zijn is beter voor m'n gezondheid
Alleen op stap is als massage voor de geest
Misschien word ik beter kluizenaar in een bos :-)
Natuurlijk, sporadisch zal ik wel nog eens een wandel/fotoafspraakje maken
 

Wees blij met alles wat je kan en benut elk moment
stel niks uit want voor je het beseft werkt er iets niet meer (goed) mee
en valt er veel weg van wat je ooit dacht allemaal te doen
Wijze raad van tant'an :-)
En straks, gewoon weer genieten van de zon, de bloemen, de beestjes,...
prettig weekend


 

doorzetting...

iets wat jullie zullen nodig hebben om dit allemaal te lezen :-)

De gordijnen willen open doen, je staart er naar,

het blijft donker!

Douchen, en uitgeput in slaap vallen!

tv afzetten, bewegende beelden zijn te vermoeiend!

mensen praten, je vat de woorden niet

jij praat, zinnen met gaten, woorden zoek

niks meer denken, totaal afwezig!

pijn, waar niet

fysieke handelingen putten je geest uit!

totaal op!

je ogen sluiten, geen gedachten meer!

niets meer te willen, je lichaam beslist!

Zo was het, maart, nu 9 jaar geleden

na 23 jaar werken waarvan 20 in hetzelfde bedrijf

waarvan 15 jaar met pijn en vermoeidheid

15 jaar doorbijten en over je grenzen gaan

(met talloze overuren)

alles geven! jaren lang!

en plots niets meer!

niets meer kunnen!

niets meer zijn!

enkel een hoopje passieve ellende!

het verdict:
 cvs/me, fibromyalgie, spasmofilie, overgoten met burn-out

Dagen, weken, maanden

bed en zetel!

leven is nu slapen!

ogen dichthouden, apatisch zijn,

iets eten, zo vermoeiend

ouders komen het hoognodige doen in huis

ogen dichtknijpen, hun bewegingen zijn te uitputtend

ze fluisteren, ik hoor het, zintuigen zijn overprikkeld

Na meerdere maanden

eindelijk!

eindelijk dat beetje kracht

om terug op te bouwen wat ooit eens een leven was

Buiten komen en twee huizen ver wandelen, heen en terug,

uitputtingsslaap

10 minuten huishouden, uitputtingsslaap
de slappe lach, uitputtingsslaap

nooit s morgens douchen want dan is er geen energie over voor iets anders

Dagen, weken, maanden, jaren gaan voorbij

met telkens een beetje vooruitgang, wat extra winst

en zo bouw ik kracht en uithouding op,
probeer ik angsten te overwinnen,

op eigen tempo, stap voor stap

letterlijk ook

De eerste drie jaar zijn de slechtste,

de beste 2012 en 2013,

ik 'gooi' me in het leven (nu en dan),

geniet van het eenvoudige, maak uitstappen,

alleen of in gezelschap

s avonds komt de beloning:

ellendig en/of misselijk door de oververmoeidheid,

geestelijk k.o.,

soms dagen nodig om te bekomen
en letterlijk niks kunnen doen

Maar ik maak mezelf wijs dat het goed gaat

want zo voelt het als ik op stap ben, ik voel me leven

toen kon ik niks en nu wel, dus...

 

Ik wil doorzetten
en verder opbouwen aan m'n kunnen!

ik wil weer zijn als ooit!

ik wil beleven!

ik wil zoveel!

ik wil...!

ik heb niks te willen!

2014 voelt alsof ik die voorbije twee jaar te ver ben gegaan

 k word op m'n plaats gezet en moet een stap terug nemen
van het weinige dat ik al deed 



 

Wandelen is het minst pijnlijk en wat ik het best kan,

(gelukkig moet het ook van kiné en dokter)

wel binnen de perken wat afstand betreft
 Toch voelt wandelen soms als rondlopen met een loodzware mantel,
krachteloos en met moeite vooruit geraken,
maar gelukkig zijn deze dagen al in de minderheid :-)

Zitten is wrikken en draaien,
een pijnloze houding moeilijk te vinden
na een paar uur voelt m'n lichaam gebroken

Het blijft wikken en wegen tussen beweging en rust

(beweging om niet vast te roesten, rust om uitputting te voorkomen)

Rust en stilte die ook zo nodig is voor de geest, 

een geest waar vaak nog een mist van afwezigheid over hangt,
die verbazend genoeg afziet van fysieke handelingen.

t Is stil in huis,

muziek is te vermoeiend tijdens het huishouden of computerbezigheden.

Soms speelt er zich een pingpong-wedstrijd af in m'n hoofd tijdens een gesprek

woorden kaatsen heen en weer

ik moet me hard concentreren om de woorden te vangen

Maar k laat me niet kennen, wil deelnemen aan het leven

Voor een uitstapje vul ik m'n denkbeeldig rugzakje

met alle energie, moed en concentratie die te vinden is
en bijt door 

dan is het genieten, leef en beleef, lach en babbel,

slorp alle indrukken op

niks aan de hand zou je denken

naarmate de uren vorderen raakt m'n overlevingspakket stilaan leeg,

voel ik oververmoeidheid op kousenvoeten aan komen,
ebt de concentratie weg, word ik meer afwezig.

Enthousiast zijn, lachen, babbelen, rondlopen,
onderweg zijn, veel zien, emoties van anderen,
alles eist z'n tol

Je kan het je moeilijk inbeelden als je me ziet,

'je ziet er toch gezond uit'

'rond lopen kan ze wel, maar werken...'

hoor ik via via wat 'het werk' denkt

en dat denken vast ook anderen

ze snappen het niet

me zorgen maken in wat anderen denken heb ik afgeleerd

het vreet alleen energie

ze doen maar

 De kleur en stand van m'n ogen verraden hoe ik me voel,

volgens m'n moeder,

de dokter knikt instemmend,

ik kijk, zie niks raar

(al valt dat laatste te betwisten natuurlijk :-) )

Maar ça va, het gaat goed hé, naar mijn normen,

ik geniet, geniet ten volle van alles wat kan

(een grasveld vol madeliefjes, een roodborstje, een eekhoorntje,

de vlinders en bijtjes, koetjes (jawel hé), landschappen, de zee, lieve mensen)

k ben tevreden,  t kan slechter,

veel slechter, weet ik uit ondervinding ;-)

oké, hier en daar sluipt er een dag binnen waar ik dit alles verwens,

de pijnen, de angsten, de vermoeidheid,...

maar me er aan ergeren en wild om me heen slaan helpt toch niets

Aanvaarden, doseren, foert zeggen

(afwisselend met een korreltje bitterheid of veel onverschilligheid)

het lukt me verbazend goed

Trots op mezelf om ook hier door te bijten,

(net zoals ik 15 jaar op m'n werk door moest bijten)

om te zijn teruggekomen,

het mag.

M'n kinesist gebruikt me,

als goede voorbeeld voor lotgenoten,

ik hoor het graag :-)

er dwars doorheen

                        forceren, gewoon verder doen, er dwars doorheen gaan

                        doen alsof er niks aan de hand is

                        weten dat er ergere dingen zijn, weten dat zelfbeklag er niks aan veranderd

                        niks helpt momenteel om de oververmoeidheid van de laatste weken te dwarsbomen

                        cvs/me laat zich weer eens goed opvallen

                        t blijft iets vreemd

                        oververmoeid zijn, uitgeput zijn zelfs al doe je eigenlijk weinig

                        s morgens opstaan en er uit zien en je voelen

                        alsof het hoog dringend is dat je gaat slapen na drie weken dag en nacht feesten

                            (niet dat ik weet hoe dat er zou uitzien, zo'n feestbeest ben ik nooit geweest :-) )

                        Blijven lachen (nog net niet groen) vraagt veel energie

                        net zoals iets zeggen, een mini wandeling (maar we zetten door in stilte ;-) ),...
                        t is doseren tegen de sterren op

                        Bij deze sorry:  (kweet wel dat dat niet moet, ik heb begripvolle volgers, maar toch...)

                        - aan de bloggers voor mijn reacties die soms wat 'lauw' klinken

                        - aan de lotgenootjes op de gesloten fb groep, m'n steun laat veel te wensen over momenteel
                          en in het bijzonder aan diegene die bovenop ons ziekte met andere monsters te kampen 
                          hebben
                          (en dan durf ik nog te klagen, maar ook dat moet kunnen zo nu en dan, dat maakt terug 
                          ruimte om anderen te steunen)

                        - idem voor de andere vrienden die het moeilijk hebben

                        - aan de fb-ers, voor mijn gebrek aan enthousiasme

                        ...

                        maar t zal allemaal wel weer beteren, doet het altijd...

wie ik ben

Woorden aan elkaar rijgen zoals een parelsnoer

Dat talent is me niet gegeven

Erger nog, k geraak soms danig in de knoop,

vergeet soms woorden die nodig zijn om een verstaanbaar geheel te vormen,
soms hé, over het algemeen valt het nog mee :-)

Het is dan ook bijna overbodig te zeggen

dat de mooie teksten die je hier soms leest

totaal niet uit mijn brein ontsproten zijn (al denken sommigen nog steeds van wel),
op een paar uitzonderingen na

(indien niet van mij staat ergens in het klein de bronvermelding)

Dus een woordenkunstenaar ben ik niet

maar indien ik wel gezegend was met dit talent,

dan hadden alle teksten door mij kunnen geschreven zijn :-)

het zijn teksten die weergeven hoe ik in elkaar zit, wat belangrijk is voor me, wie ik ben...

en zo zonder echt eigen woorden te gebruiken schuift het gordijn steeds verder open :-)
(dit hier zijn natuurlijk wel mijn woorden)

berucht

 

Een stille!

Daar ben ik nogal berucht om :-)

k Zou goed passen in die westernfilms,

als cowboy die beetje voor zich uitstaart in het niets,

strootje kauwt, niks zegt, maar alles ziet :-)
 

Natuurlijk valt dat stil zijn te bezien in vergelijking met wie of wat

Ik kan best soms aflopen als een wekker
sommige zullen zich dat niet kunnen voorstellen

maar t blijft een feit dat de woorden vaak moeilijk komen

Tussen babbelaars ben ik vlug overdonderd,

hun woorden vullen m'n hoofd

Soms moet ik mij dan 'afsluiten' omdat niets nog doordringt,

net alsof de woorden blijven kaatsen tegen de deur
heel vervelend

Het is moeilijk te beschrijven en k weet dat het vreemd klinkt
maar zo is het nu eenmaal
Ik doe echt m'n best om de gesprekken aandachtig te volgen,
al lukt deelnemen dan niet direct
En meer dan m'n best kan ik niet doen hé.

De combinatie nieuwe omgeving, foto's nemen,
de verhalen van m'n gezelschap, plezier maken, e.d. meer,
het is een overdaad aan prikkels voor m'n geest

 

Al volgt er een dag van geestelijke oververmoeidheid, 
waarin enkel stilte me er weer bovenop brengt,
ik blijf het gezellig vinden om eens af te spreken met iemand,

wel om op stap te gaan, want een ganse namiddag aan een tafel zitten babbelen is geen optie

en geniet van het samen zijn, van wat er te zien is,
samen lachen, een wandeling,
een hapje en drankje, hun babbel, hun stilte :-) ,...

 

Dat is natuurlijk allemaal niet erg hé, dat stil zijn,
of moeilijk kunnen deelnemen aan gesprekken,

ik kan er perfect mee leven, zelf heb ik er geen probleem mee,

nu enkel nog sommige mensen rondom mij :-)

PS: nee een gebruiksaanwijzing is er niet ;-) 

ik weet het weer

 

 

Ja, ik weet het weer!

Waarom ik zoveel liever naar het park of bos ga wandelen

of zelfs een toeristische dag of namiddag verkies.

Niet dat ik het vergeten was,

maar als je iets nodig hebt dan doe je het toch nog eens

en wordt je binnen de tien minuten al weer met de neus op de feiten gedrukt.

 

Winkelen, ik haat het!

 

De luide muziek om te beginnen

eigenlijk wil ik direct bij het binnengaan al weer naar buiten

Maar je kan het niet blijven uitstellen een eva-kostuum staat me echt niet goed

 

Dan het gebrek aan zuurstof of de warmte van de vele lampen, ik weet het niet,

 maar ik heb het gevoel alsof gans m'n lichaam, en dat is heel wat, naar adem hapt.

Nog voor ik maar iets gepast heb begint alles al gloeiende pijn te doen,

veel erger dan de 'gewone' pijn

het bindweefsel in m'n handen zorgt dat ze er driedubbel dik uitzien,

m'n als met messteken (niet dat ik kan vergelijken, maar volgens mij moet dat zo voelen)

pijnlijke armen wegen als duizenden kilo's,

m'n krampachtige gloeiende schouders zakken bijna tot op de grond van ellende,

en over de nek en rug zullen we het maar niet hebben.

 

Maar moedig en opgewekt maak ik mezelf nu wijs zet ik door

en duik dan toch een pashokje in met meerdere stukken,

het aan en uittrekken van de kledij is een martelgang,

maar ik heb geluk, enkele dingen passen,

en dan is deze keer de foltering niet voor niets geweest.

 

Inderdaad ik weet het weer!

Ik voel het weer!

Laat mij maar op wandel gaan, m'n rustige leventje leiden

dan zal ik zeker minder lijden

En dan te bedenken dat ik maar in twee winkels binnen geweest ben, hilarisch toch

 

Ja, ik weet het!

en vooral dat het zomer zal zijn eer ik terug een kledijwinkel binnen ga

 

Voilà, k heb eens goed gezaagd en nu kunnen we weer verder :-)

 

Hadden jullie ook zo'n fijne dag? :-)

 

 

 

ik ben die ik ben

Mijn schaduw is m'n pijnloze ik.
Samen zijn we wie ik ben.
Volhardend en doorzettend.

afwezigheid

 

 

Mijn hoofd zit vol afwezigheid

van woorden die ik wou bewaren

maar mooie zinnen raak ik altijd kwijt.

Bijvoorbeeld, hoe de wind de regen spreidt

of hoe de golven door het water varen.
Natuurlijk zie ik wel de werkelijkheid
al zou ik graag legendes sparen.

Mooie zinnen zijn als bloemen in een grastapijt
en nooit kan ik ze lang genoeg bewaren.
Mijn hoofd zit vol afwezigheid.

 

fragmenten uit een gedicht van Johanna Kruit

onbereikbaar

 Woorden zijn soms onbereikbaar,
houden zich onuitgesproken schuil,
ofschoon ze vrolijk en kleurig
door m'n hoofd dansend
een uitweg zoeken

 

een kermis...

Deze keer geen ru(oe)st op zondag, maar eigenlijk al gans de week

Een kermis is een geseling waard

Wie de aap kan uithangen moet op de blaren zitten of zoiets :-)

(bijna letterlijk, want ik zat zaterdag op de wip en m'n bovenbeenspieren hebben het geweten,

jaja daar zijn ook foto's van maar voor fibro-eyes only, weet je nog)

Het mooie lenteweer deze week lokte me wel naar buiten,

maar ik geraakte maar moeizaam vooruit en zag er k weet niet hoe verlept uit.

Het zal toch wel een grote week duren eer ik weer wat bekomen ben

gelukkig kan ik ondertussen lekker nagenieten en de dag herbeleven door de vele foto's.
We roesten dus dapper verder.