als het kan

Reeds vier jaar moeten we je missen ma'tje.
Daar was ik nog helemaal niet klaar voor ondanks je leeftijd.
In mei herbeleef ik telkens die laatste weken, dagen, uren...
Tegen beter weten in dacht ik dat je er altijd zou zijn.
In je laatste maanden was ik je wel soms kwijt,
je was er
maar het was alsof jij het niet was...
De tijd vliegt voorbij
terwijl ik nu en dan nog eens breek.
Maar ik overleef.
Toch nog even,
tot mijn tijd gekomen is om te gaan.
Niemand die me met zekerheid kan zeggen
of we elkaar dan terug 'zien' in welke vorm dan ook
maar weet dat ik je zal zoeken als het kan

bloemetjes op het balkon

Je neuriet binnensmonds een liedje
ik zie het aan je bewegingen en je stralende ogen vol geluk
Je denkt dat ik hoor wat jij in je hoofd hoort, brengt je wijsvinger naar je oor...
Ik doe alsof en we klappen in onze handen

Even later ben je terug jezelf, de bezorgde mama van altijd
Je ziet hoe mottig ik er uit zie van de keelpijn en hoesten
en verplicht mij in de zetel te liggen
Je blijft ma'tje al neem ik nu en dan die rol van je over

Je soms kinderlijk reageren zijn enkele flarden van je nieuwe leven
Je thuiskomst uit het ziekenhuis was zo bijzonder
je reactie als een kind die zag wat sinterklaas had gebracht
Het was gewoon je eigen bed, je eigen zetel,
de bloemetjes op het balkon waar je bleef op kijken...

afwezig

Wat had het mooi kunnen zijn, het paasweekend.
Beetje afwezig staar ik door m'n venster.
Ma'tje is terug in het ziekenhuis sinds paaszondag,
terug gevallen toen ik net even weg was
4 gebroken ribben, verward...

Is dit nu haar leven, 

enkele weken thuis en nu en dan naar het ziekenhuis?

Voor de val hebben we redelijk relaxte dagen gehad,
er is routine gekomen in dit nieuwe andere leven,
een leven die volledig rond ma'tje draait, dat wel,

maar we proberen te aanvaarden wat is.

We zitten wat op het terras,

ondertussen speel ik voor gezelschapsdame/oppas, kok des huizes

en aanmoedigster bij het eten voor een veel te mager mama'tje

Maar nu is het terug even naar af.

Beetje afwezig zie ik plots twee spreeuwen zitten rechtover m'n venster,
even m'n aandacht op iets anders,

wat zijn ze mooi hé

niks blijft

Niks blijft zoals het was,
de bloemen niet, de dieren, de mensen, het leven.
Dat leven draait hier nu op een andere manier
Het kan niet anders
Ma'tje dementerend,
maar nog heel goed beseffend dat er iets met haar hoofd is,
het woord spreken we niet meer uit,
t is gewoon de ouderdom zegt ze
De meeste conversaties zijn normaal
dan filosoferen we zelfs even over het leven zoals we anders deden

Soms zegt ze iets ondeugend op een kinderlijke manier

Dagelijks ben ik er,
meerdere uren,
wat gezelschap, beetje in de gaten houden,
bij elke maaltijd en tussenin zorgen dat ze goed eet en drinkt,

(terwijl we keuvelen vergeet ze dat ze een glas limonade in haar handen heeft,

ze schrikt plots, kijkt eens raar naar het glas

en ik zie haar denken van wat is dat hier,
ze drinkt een slokje en schiet in een lach,

kijkt naar mij en zegt ahwel k was nu toch wel vergeten wat er in zat)

- ze vergeet dat ze vergeetachtig is -

voor de zoveelste keer geef ik uitleg over de weinige medicatie die ze neemt,
telkens blijft het ergens rond haar zweven
Ze wil het allemaal nog weten en begrijpen maar het lukt niet
Het slorpt mijn weinige energie op
zodat ik tussenin de bezoekjes van de dag probeer te rusten,
fysiek dan, want het molentje in m'n hoofd blijft draaien
Ik probeer er wekelijks of tweewekelijks wel eens een paar uur tussenuit te glippen,
dan laat ik alles volledig over aan m'n pa
en probeer de zorgen een uur of drie/vier even 'on hold' te zetten
Het bloggen bolt achteruit natuurlijk, buiten m'n wil
maar het kan niet anders nu
Niks blijft zoals het was

wonder

Zo vreemd en verward als de voorbije 3 weken waren
zo lijken de laatste dagen een beetje op een wonder

En daar klampen we ons aan vast, 

hopelijk voor een langere tijd

Momenteel zijn het nog sporadische flarden van verwardheid

Maar als een wonder 
gaat het dus stukken beter met mijn ma'tje

toch wat die verwardheid betreft, 
nu nog de rugpijn bestrijden

Verder is haar grootste taak,
nu ze terug thuis is sinds dinsdag, 
op krachten komen en zin hebben in eten


foto van 6 jaar geleden

Ver van huis waag ik me nog niet,
maar k hoop komende week 
eindelijk weer eens de natuur in te kunnen,
daar kijk ik zo naar uit

onvoorstelbaar

Vreemde dagen
met bijzonder vreemde verhalen!
Wanneer een ouder iedereen nog herkent
maar meerdere dagen 100% onvoorstelbare dingen vertelt

Iedereen wil oud worden
maar oud zijn, ik weet het niet...

De 100% verbazingwekkende verhalen
zijn momenteel gezakt tot een zeg maar 65%
Er zitten dus flarden heel normale conversatie in
Het verblijf in het ziekenhuis
loopt heel waarschijnlijk nog tot half of eind volgende week

Mijn dagelijkse wandeling is nu dus naar dat ziekenhuis
en tussenin rust en een beetje huishouden
Proberen de vreemde verhalen uit m'n hoofd te schudden
De energie en concentratie ontbreekt bij mij natuurlijk
om blogs te bekijken, laat staan zelf iets te plaatsen
Toch wou ik even een up-date
zodat jullie weten dat dit nog wel even kan duren


Verzorg jullie goed!